این هفته دوباره مشاوره داشتم. اما تنها رفتم، مشاورمون دفعه قبل به ال گفت دیگه نیاد.این دفعه راجع به ترسهام به طور کلی براش گفتم از بچگیهام تا به الان. و سوالم این بود که چرا من باید بیش از دیگران در موقعیتهای مشابه بهم فشار بیاد. چرا هنوز که هنوزه ترسهای بچگیم و از اون مهمتر اشتباهاتی که تو بچگیم کردم اینطور واضح و دقیق جلوی چشمم مونده.

بهم گفت باید بپذیرم که این بخشی از طبیعتمه که ترسهایی بیشتر از دیگران دارم. گفت ترسهایی که در گذشته داشتم الان مهم نیستن بخصوص ترسهای بچگیم این ترسها بهم کمک کردن که اتفاقی برام نیفته حتی اگر بیش از حد لازم بودن.

اما مهم اینه که ترسهای مربوط به آینده ام کمک راهم باشن نه اینکه موانعی سر راهم.

تو حرفهامون دو تا نکته توجهش رو جلب کرد اینکه من از اشتباه کردن می ترسم و همیشه می خوام همه چیز و همه کارم کامل و درست باشه. و دیگه اینکه نظر و رضایت دیگران خیلی برام مهمه.

ازم خواست تا نوبت بعدی فکر کنم و جواب این دو تا سوال رو بنویسم:

چرا نباید اشتباه کنم؟

چرا همه باید من رو تایید کنن و از من رضایت داشته باشن؟

بهم گفت از جلسه اول حس کرده من نسبت به خودم خیلی بی رحمم و همش دارم خودم رو با یک چهارچوب سختگیرانه می سنجم. گفت تو این مدت من باید بهت اطمینان می دادم که تو اشتباهی نکردی کار و تصمیمت خوب بوده.

فکر می کنم این مشکل ریشه در فرهنگ ماداره.از بچگی تا پیری همش بهمون می گن مواظب باش جلو فلانی اینو نگی اینو بگی. جلو بهمانی اینجور نباش اونجور باش.

حالا یک عده از یک سنی انتخاب می کنن همونی باشن که هستن و به حرف دیگران اهمیتی ندن. یک عده دیگه می تونن جلوی دیگران وانمود کنن ولی کار خودشون رو بکنن و این دو گانگی بهشون فشار نمی آره و یک عده هم مثل من نه می تونن بیخیال نظر دبگران باشن اما وانمود کردن به چیزی و فیلم بازی کردن هم بهشون فشار می آره.

من وقتی می خوام تصمیمی بگیرم فکر نمی کنم چی دوست دارم فکر می کنم چی درسته چه کاری منطقیتره.

شاید به نظر بیاد دو تا نکته بالا یکی هستن اما اینجور نیست و باعث می شه فشاری که من همیشه به خودم می آرم خیلی زیاد باشه. همیشه تصمیم و کار منطقی نیست که مورد تایید دیگرانه و این وسط اضافه کنین خواسته درونی خود آدم هم که ممکنه نه منطقی باشه لزومن نه مورد تایید دیگران.

البته دیگه این خواسته درونی معمولن جایی برای نشون دادن خودش پیدا نمی کنه.