تلويزيون داشت برنامه جالبی نشون می داد، يک زن و شوهر جراح آلمانی جوان که يک دختر بچه سه ساله دارند، هرسال موقع تعطيلاتشون بچه شون رو می سپرن به کسی و می رن کشورهای آسيای جنوب شرقی و بچه های بيمار رو مجانی عمل می کنند، اين گزارشی که نشون داد گويا در کامبوج بود و درمانگاهی که نشون داد در يک منطقه خيلی فقير بود تجهيزات پزشکی خيلی کم بود و ريکاوری نداشتن بجاش بچه ها رو بعد از عمل لای ملافه يک گوشه رو زمين گوشه اتاق عمل می گذاشتند که بتونن عمل بعدی رو شروع کنند، با خانوم دکتره که مصاحبه می کرد می گفت همون لحظه که بچه ها گريه می کنند يا چيزی می گن ديگه آدم نمی تونه فرقی بگذاره حس می کنه بچه خودشه ، می گفت هر عمل اينجا يک ساعت وقت من رو ممکنه بگيره اما وقتی فکر می کنم اين يک ساعت وقت من يک عمر زندگی اين بچه ها رو تغيير می ده نمی تونم وقتم رو بگذارم برم کنار ساحل دراز بکشم و خودم رو برنزه کنم.

جدن روح اينجور آدمها چقدر بزرگه