ديشب اين فيلم از کانال آرته پخش شد، موضوع اصلی فيلم در مورد قاچاق زنان و دختران از کشورهای اروپای شرقی و روسيه به سمت غرب است، سه ساعت ما ميخکوب جلوی تلويزيون نشسته بوديم و لحظه لحظه فيلم انگارقلب آدم خراشيده می شد، از اينهمه استيصال، بی کسی و سياهی و پستی آدمها از اينکه کسانی که بايد به مردم کمک می کردند بلای جونشون بودن، از ترسی که حتی اين زنهای درمانده رو وقتی تو پناهگاه زنان در ايتاليا بودند رها نمی کرد و حاضربه دادن هيچ شهادتی نبودند و تو باخودت می گفتی چرا چرا و جواب چرای تو دقايقی بعد با يک پاکت پستی به دست يکی از زنان می رسيد که حاوی دست بريده دختر کوچولوش بود که يادش نره حرف نبايد بزنه و دويدن دختر تو راهروهای مترو در لندن در حالی که يکی از قاچاقچی ها به دنبالش بود و مردم دور تا دورش بودن و تو با خودت می گفتی چرا با هيچ کس حرف نمی زنه چرا کمک نمی خواد چرا سراغ پليس رو نمی گيره و به خودت می آيی و می گی تو کی اينقدر مستاصل بودی که بدونی مغز آدم چقدر قفل می شه وحشت تا کجای وجود آدم رو می گيره که ديگه از هر انسانی بترسه. وقتی با کلی التماس از يکی از مشتريهاش خواهش می کنه موبايلش رو بده به خونه زنگ بزنه چون تولد پسر کوچولوشه و تو ميبينی که شماره تلفن عمومی وسط دهشون رو ميگيره به اميد اينکه يکی از ساکنين در همون لحظه که از اتفاق شب سرد زمستونی هم هست از اون طرفها رد بشه و گوشی تلفن رو برداره و پيغامش رو به مادرش برسونه تو می مونی از اینهمه اميدکه انسانها رو در هر حالت را نمی کنه و اونوقتی که خودش نجات پيدا می کنه اما حاضر به برگشتن نيست تا خواهر کوچکترش رو پيدا کنه و حاضر به پذيرفتن اين حقيقت نيست که خواهر کوچکترش به انتخاب خودش دستيار قاچاقچی ها شده و خودش می ره دخترها رو از ایستگاه قطار تحويل می گيره. و می مونی از کثيفی آدمهايی که به بهانه های قشنگ و پر زرق و برق چطور اين تجارت کثيف رو می گردونن.

بعد از پايان اين فيلم احساسی که برای من مونده بود اين بود که چقدر خوشبختيم مايی که چنين تجربه هايی رو نداشتيم.

این فيلم رو هم شب قبلش ديدم که اون هم عالی بود می دونم عقب بودم تو ديدنش اما به نظرم ديدنش هيچ گاه دير نيست.