بو

هيچی مثل بو من رو به گذشته پرت نمی کنه، بويی که چند روز پيش دم صندوق سوپر می اومد، نمی دونم چه بويی بود اما بوی بچگی بود بوی اون موقعها که با دختر عمه می رفتيم سوپر ديانی نزديک خونه عمه کيت کت و يام يام می خريديم و از برادرسوپر دیانی که کنارش خرازی داشت توپ تخم مرغی می خريديم، توپ تخم مرغيها رو می برديم يک سوراخ می کرديم با شن پرشون می کرديم بعد يک تکه کش رو باچسب نواری بهشون می چسبونديم می شد يو يو، يادم نيست سرشون چی می اومد اما دوباره يکی دوروز بعد ما بايد يک سری به هر دو تا مغازه ميزديم،همون لحظه که اون بو خورد بهم يادم نيومد مال کجا بوده اما دلم می خواست همه بو رو بکشم تو ريه هام و با خودم ببرم، تازه فهميدم که بوی سوپر ديانی بوده.

يا اون بويی که فقط بچگيهام تو شمال می اومد ديگه هيچ وقت بزرگتر که بودم می رفتيم شمال اون بو رو حس نکردم اما يک بوی تلخی بود خيلی تلخ تو دلم آشوب می شد يه حسی که نه خوب بود نه بد ،دلشوره داشت دلشوره يک دختر کوچولو که نمی دونم چی اونجا تو سفرها دلش رو به شور می انداخته شايد هم يک ربطی به دل درد های بچگيها داره اون موقع که تو هر سفری انقدر هله هوله می خوردم که يکدور بهم ريختگی دل و روده رو شاخش بوده.

بوی کیف مدرسه ام تو دبستان که مخلوطی بود از بوی مداد و کاغذ و سیب هیچ وقت یادم نمی ره، حالا که با خودم سیب می برم گاهی سرم رو می کنم تو کیفم ببینم اون بو رو می ده می بینم نه باید با بوی مداد و دفتر و کاغذهای کاهی کتابامون قاطی بشه تا بشه همون بو.

بوی خاک بارون خورده که اینجا با این که همش داره می باره هیچ وقت نیست چون نه خاکی هست و نه هوا خشکه که چیزی بو بده، خیلی بوش رو دوست داشتم.

بوی دستهای مامان بچه که بودم همیشه با خودم فکر می کردم یعنی منم بزرگ بشم دستها م همین بو رو می گیره یک بوی امن، بوی سوغاتیهای خاله، بوی لباسهای قدیمی که تو صندوقهای فلزی تو زیرزمین بودن، بوی گردن فسقلیمون که حالا واسه خودش مردی شده و پشت تلفن برای من از روی کتابش می گه تا الان چه حرفهایی رو یاد گرفته، بوی خونه.

يا بوی ايستگاه قطار اون شهر شمالي، اونجايی که اولين کارت تلفن رو خريدم و سعی کردم به خونه زنگ بزنم اون موقع که هيچ طوری موفق نمی شدم با مامان بابا حرف بزنم اون موقع که انقدر تنها بودم که حتی گريه هم نمی تونستم بکنم، همکلاس تايلنديم و پدرش پشت پنجره دکه کارت تلفنی منتظرم بودن و من با کلی شک و ترديد برای اولين بار شمارش رو گرفتم. تا مدتها از ايستگاه قطار که رد می شدم بوش آزارم می داد غم بود که می ريخت تو دلم اما بعدها همون ايستگاه قطار رو با همه بوهاش دوست داشتم چون ما رو بهم می رسوند حتی وقتی از هم جدامون می کرد هم غمش قشنگ شده بود. تا آخر عمرمون عاشق اون شهر شمالی می مونیم چون بهترین لحظه ها رو اونجا داشتیم اون شهر فقط برای ما قشنگه مطمئنم چون وقتی مامان بابا اومده بودن پیشمون و تونستیم با هم بریم اونجا اون حس جادویی که برای ما داشت برای اونها نداشت فهمیدم اون جادو جادوی عشق بوده نه شهر اما برای ما به اون شهر پیوند خورده.

بوی اين شهر وقتی اولين بار اومدم پيشش، اون روز صبح که رسيدم، تو راهرو ها و پله های مترو يک بوی خاصی بود عاشق اون بو ام ؛تو اون سفر تا روز آخر بو می داد، اما الان چهار ساله بو می کشم اون بوی بار اول ديگه نمي ياد.

غمگين و دلتنگ نيستم همه اينها بخشی از منه که هر جا باشم با منه، کافيه بهشون فکرکنم اينجان درون من ته ته دلم.