کمی از گذشته و حال

من چند روزی نرسيدم بيام دنباله پست قبلی رو بنويسم يک کمی رشته کلام از دستم خارج شده.

حالا سعی می کنم دوباره بقيه اش رو بنويسم.

اين مشکل افسردگی من به صورتی که معمولا متداوله يعنی احساس غم شديد، بی انگيزگی و خواب آلودگی و بی تفاوتی نبود، شايد به خاطر همين هم طول کشيد تا واقعا دکترم تشخيص بده مشکلم افسردگی هست،يک جورايی عکس همه اين حالتها بود من دچار استرس شدید شده بودم و ترس خیلی زیاد، جوری که ترس در تمام لحظات باهام بود و هی دنبال دلیلش می گشتم، ترس از مریضی، ترس از معلولیت، ترس از مردن،ترس از همه چی، و این ترسها باعث می شد که دچار دردهای کاذبی بشم که خودم هم متوجه کاذب بودنشون نشم و خوب دکترم هم مرتب آزمایشهای مختلف برام می نوشت و نتیجه ای نمی گرفت و این دور مرتب تکرار می شد.اصلا دیگه نه خواب داشتم و نه آرامش و تمام مدت اشکهام سرازیر بودن یعنی دیگه اواخرش گریه هام قابل کنترل نبود و هیچ جوری نمی تونستم متوقفش کنم.

دردسرتون ندم،دکتر وقتی بهم دارو داد، گفت اين دارو باعث می شه که شبها بتونی بخوابی کمی آرومتر باشی اما داروی تنها کمکت نمی کنه، بايد بزنی بيرون از خونه، بايد ورزش کنی و خلاصه کلام خودت بايد به خودت کمک کنی تا بتونی خوب شی.

واقعا هم همين طور بود دارو می خوردم باز هم ترسها می اومدن و می رفتن اما خوب گريه هام قابل کنترل شده بودن، شبها خوابم می برد ولی باز هم کافی نبود،عصر که می شد انگار قلبم می اومد تو گلوم، کم کم با اين سي دي های ريلاکسيشن مختلف و کلاسهايی که می رفتم یاد گرفتم تو لحظاتی که اضطراب شديد سراغم می آد،خودم رو آروم کنم.تمام اينها البته يه جورايی کمک بود که بتونم از پس ترسهام بر بيام اما هنوز نتونسته بودم نترسم،تا اينکه يکی دو ماه گذشته دو تا کتاب راجع به ترس خوندم و کمکی که اين کتابها به من کردن خيلی زياد بود، چون تموم ترسها و حالتهای روحی که تجربه کرده بودم با مثال اشخاص تو اين کتابها بود و همون طور که لي لی عزيز هم برام نوشته بود وقتی درون خودت غرقی به نظر مشکلت حل نشدنی می آد اما اگه ببينی که برای ديگران هم وجود داره اون حس از بين می ره.

يه آمار جالب که تو اين کتاب داشت راجع به افرادی بود که توهم بيماری دارن و نوشته بود سی تا چهل درصد افرادی که در آلمان به پزشک مراجعه می کنن بيمار نيستن و توهم بيماری دارن،خوب اين خيلی زياده يه حس آرامشی به من داد که اين مساله وجود داره نه فقط برای من.

يا اينکه نوشته بود تمام واکنشهايی که بدنتون در زمان ترس نشون می ده طبيعی هست و ضرری براتون نداره پس ازشون نترسين بگذارين بيان و برن.

راستش من با اين کتابهای روانشناسی که می گن هر چی فکر کنين براتون پيش می آد خيلی مشکل دارم يعنی اصلا حالم رو بدتر می کنن،اگه آدم بتونه مثبت فکر کن که خوب چه بهتر اما اگه به هر دليلی سمت و سوی فکرهاش منفی شده باشه يعنی نمی تونه به اين راحتی تغييرشون بده حالا تازه به اين آدم بگن اين فکرای منفی رو نکن به سرت می آدها، خوب اين آدم بيچاره که حالش بدتر می شه اگه می تونست که خودش مثبت فکر می کرد، به نظر من اينکه به آدم اطمينان بدن افکار منفيت که نمی تونی از ذهنت بيرونشون کنی هيچ خطری برات ندارن نه بهشون قدرت بده نه باهاشون مقابله کن فقط بگذار که رد شن خيلی کمک بيشتريه. يعنی تو اين کتابهای مربوط به ترس هم همين رو گفته بود.

ده قانون طلايی هم داشت که چطور با ترسهاتون روبرو شين که به نظرم خيلی خوب بودن،سعی می کنم اگه ترجمه خوبی بتونم ازشون دربيارم اينجا بنويسم شايد به درد شما هم بخوره

حالا یک کم غیر از این مبحث هم بنویسم که خیلی هم یکنواخت نباشه.

دیشب فیلم درمقابل دیوار رو دیدیم.راستش فیلم خیلی قشنگ و خیلی سیاهی هست البته آخرش بد تموم نمی شه یعنی جوری تموم می شه که باید تموم شه ، من اواخر فیلم فکر کردم دختره مرده و شروع کردم گریه کردن "ال" می گفت حالا چرا گریه می کنی گفتم من می دونم این کارگردانه این دختره رو می کشه می گفت هنوز که معلوم نیست البته نکشتش زنده موند.اگه خیلی تحت تاثیر سیاهی فیلم قرار نمی گیرین حتما ببینینش. از یه طرف حیفم می آد سی دیش رو ببرم پس بدم از یه طرف هم می دونم دیگه دوبار حوصله ام نمی کشه ببینمش.کاش کسی نزدیکام بود می دادم ببینه

اما این یکی فیلم خیلی خنده داره یعنی من دیگه تو سینما رو صندلیم بند نمی شدم از بس خندیدم،جدا این کمدیهای انگلیسی خیلی کارشون

درسته،جریان فیلم یک مراسم به خاک سپاریه که دیگه اتفاقی نبود که تو این مراسم نیفته. قیافه پسر شخصی که مرده بود خیلی برام آشنا بود بعد چک کردم دیدم مستر دارسی تو فیلم غرور و تعصب بود.

و اما جمله قصار:

"هر کس قادر است آنچه که مد روز می باشد را بفروشد،هنر آن است که بتوان چیزی را مد کرد"

ارنست دیشتر،روانشناس اتریشی-آمریکایی(متولد اتریش و متوفی در آمریکا)