مثبت يا منفی مساله اين است

شده تا حالا بخواين ديد منفيتون رو نسبت به چيزی يا شرايطی تغيير بدين بعد ديگه از بس که ديدتون مثبت می شه حس کنين بهتر از اين نمی شه و اصلا نتونين بفهمين چرا پس قبلا اينقدر شاکی بودين،شده حکايت من.

اون عينک بدبينی من کجاست؟؟؟؟

پی نوشت:اینو اول خواستم تو کامنتها بنویسم اما فکر کردم شاید اینجا بهتر باشه بنویسمش.مهدیس عزیز در بخشی از کامنتش برام

نوشته:

"ولی مراقب باش همون طور که خودت میدونی عینک بدبینی آدمو آزار میده ولی عینک خوشبینی غیر واقعی هم دردسر خودشو داره یه وقتی از چشم ادم برداشته میشه وخیلی چیزا تو ذوق آدم میخوره."

مهديس جون،کاملا حق با توهست، اما ميدونی مشکل من اين بود که انقدر نکات منفی برام بزرگ و عمده بود که ديگه حاضر نبودم نکات مثبت رو ببينم،حالا اون نکات مثبت رو می بينم،نکات منفی رو هم می بينم اما راستش اهميتشون رو برام از دست دادن يعنی حس می کنم اونقدر که فکر می کردم عمده نيستن،به جای اينکه فکر کنم دنيا بايد عوض بشه سعی کردم خودم رو و ديدم رو عوض کنم وقتی ديدم عوض شد اون احساس سرگشتگی و بی چارگی(منظوم نداشتن راه چاره هست) از بين رفت تونستم تو همون شرايط هم راه حل پيدا کنم چون ديدم عوض شد،تا قبل از اون می خواستم به خودم ثابت کنم هيچ راه حلی وجود نداره اما وقتی مثبت نگاه کردم ديدم ممکنه راهی که تو ذهنم بوده نباشه اما راههای دیگه ای هست که فقط با دید مثبت و باز می شه دیدشون.مشکلم الان اینه که اون احساس اضطراری که به تغيير شرايط می ديدم رو ندارم.نمی دونم شايد جنبه مثبتی هم داشت باشه اين حس اما بازم بايد بيشتر فکر و مطالعه کنم.اما دنيا به من ياد داد هميشه يه راهی هست حتی وقتی فکر می کنيم ديگه هيچ راهی نمونده و فکر می کنم همين درس ارزش تموم سختيهايی که براش کشيدم داشت