الان دیدم این نوشته رو بیست دسامبر دو هزار و هفت نوشته بودم اما پستش نکرده بودم شاید اگه یک روزی این چیزهایی که الان می نویسم و درفت می کنم پست کنم ارتباطشون بهم پیدا بشه. الان دنبال جواب برای سوالی که تو این پست کردم نیستم اما بازی روزگار برام غم انگیزه """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

مدتهاست ذهنم مشغول يه مساله مهم شده و اونم بچه دار شدنه،تا يه مدت پيش مطمئن بودم که فعلا نمی خوام بچه دار شم اما يه مدتيه گيج شدم، شايد علتش بالاتر رفتن سنه و اينکه فکر می کنم بايد زودتر تصميمم رو بگيرم، هنوز نمی دونم دقيقا چرا آدمها بچه دار می شن تا حالا دليلی که بهش بشه دليل گفت از بچه دارها نشنيدم،از يه طرف ديگه فکر می کنم اگه پدرمادرهای ما هم همين فکرو کرده بودن که ماها هيچ کدوم وجود نداشتيم.و چیزی که همه بهم می گن اینه که دنبال دلیل نگرد براش.

يه عده از کسانی که بچه ندارن می گن که آدمها به خاطر خودخواهی خودشونه که بچه دار می شن اما هر چی فکر می کنم ربطی پيدا نمی کنم شايد سالها پيش اينطور بوده اون زمانی که اکثر افراد کارهای يدی داشتن و به نيروی کمکی احتياج داشتن اما در عصر حاضر که از لحظه تولد پدر مادرها به فکر اينن که برای بچه شون چه کنن که کمی براش نگذاشته باشن(در مورد افراد سطح متوسط فرهنگی جامعه به بالا می گم اونهای ديگه که احتمالا تنها چيزی که ندارن دليله) وقتی لحظه لحظه زندگی از بعد بچه دار شدن خودت می شی اولويت دوم زندگی و همه چيز رو برای بچه ات می خواهی به نظر من بی انصافيه اسمش رو خودخواهی بگذاريم.

بچه های کوچولو رو که می بينم دلم براشون پر می زنه، اما بچه های کوچولوی معصوم معلول يا عقب افتاده رو که می بينم قلبم تير می کشه، فکر می کنم چه صبری می خواد پدر يا مادر بودن و لحظه لحظه قلبت آب شدن.

هنوز به اندازه کافی محکم نيستم، می ترسم،به نظرم چنين تصميمی شجاعتی می خواد که من ندارم، شماهايی که بچه دار هستين چی شد که مطمئن شدين از پسش بر مياين؟

20 Dec 2007

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""