يک آخر هفته

يک روز شنبه عصره،از بس از صبح دنبال خريد و کارهای متفرقه اينور اونور کرديم ديگه انرژی و توانی نمونده احساس کسالت و خستگی همه وجودم رو گرفته،اما با دو تا از دوستای خارجيمون قرار داريم، قراره بریم یک سری خونشون و بعد با هم بریم بیرون،از شدت خستگی و بی حوصلگی فکر می کنم اووه من حوصله فارسی حرف زدن رو هم ندارم چه برسه به آلمانی،به "ال" می گم من اصلا حال حرف زدن ندارم هیچی نمی گم می گه هر جور راحتی،می رسیم و زنگ می زنیم و با آسانسور بالا می ریم، دفعه اوله که می ریم خونشون، قبلا فقط بیرون همدیگه رو دیدیم، وارد خونشون که می شیم یه لحظه شک می کنم که نکنه اشتباه کردیم قرار نبوده بیایم بالا،اما نه انگار منتظرمون بودن، یه نگاهی به دور و برم می کنم تو دلم می گم چقدر خونه خودمون مرتب و تمیزه، می شینیم و ازمون می پرسن نوشیدنی چی می خورین دو سه جور آبمیوه، چای و آب رو اسم می برن و می گن اينا رو داريم ما می گيم آب پرتقال خوبه، دو تا ليوان هر کدوم يک جور و قوطی آب ميوه رو می آرن انبوه وسايل روی ميز رو جابجا می کنن تا جا براشون باز بشه و می گذارن جلومون که بخوريم خودمون هر چقدر می خوايم می ريزيم تو ليوانمون و می خوريم، شروع می کنيم از آسمون و ريسمون حرف زدن من که يادم رفته حوصله حرف زدن نداشتم بعد ازکلی حرف از هر دری و خنديدن می گيم بريم، اونها هم آماده می شن که بريم خستگی و بی حوصلگی ام تموم شده، می ريم با هم بولينگ و اونجا از حرفه ای بودن خودمون کلی می خنديم،تموم مدت حرفها در مورد مسایل معمولی و بیشتر اوقات خنده دار هستن. بعد از پایان بازیمون صورتحساب رو تا سنت آخربا هم حساب می کنیم و سر حساب کتاب سنتها هم کلی با هم شوخی می کنیم و می خندیم. آخر شب که با هم خداحافظی می کنيم انگار با انرژی مثبت پر شدم نه يادم از خستگی عصر مونده و نه بی حوصلگی گو اينکه تازه صبح اول صبحه.

فردا صبح يک شنبه است کلی هنوز از شب قبلش شارژ و سرحالم​​، ظهر خونه یکی از دوستای ایرانیمون دعوتیم، وقتی واد می شيم، همه جای خونه برق می زنه و مرتبه، تو دلم می گم چقدر خونه زندگيم به هم ريخته و نامرتبه. غير ازما دوستای ديگه ای هم مهمون هستن، روی ميز پر از ميوه و شيرينی و شکلات برای پذيراييه،نهار دو جور غذای مختلف درست کردن با کلی مخلفات، دسرجداگونه کيک که برای عصرونه تازه تازه می پزن،تمام مدت خانوم و آقای صاحبخونه در حال پذيرايی و خم و راست شدن هستن هر چی التماسشون می کنيم اينقدر اينها رو بلند نکنين جلوی ما بگيرين خودمون از روی ميز بر ميداريم فايده ای نداره،خودشون يا همش تو آشپزخونه مشغول آماده کردن راند بعدی پذيرايی هستن يا خم و راست شدن جلوي ماها. مهمونها هم که مشغول صحبت کردن از هر دری اما اين درا با درای ديروز خيلی فرق دارن، مثلا همه شروع می کنن راجع به مريضی هايی که قبلا گرفتن، اونهايی که حالا دارن و اونهايی که بعدها قراره بگيرن داد سخن می دن،بعد چند تا هم مورد مختلف ازدوست و فاميل و آشنا می گن و آخر سر هم يه چند مورد وحشتناک از اخبار و تلويزيون و روزنامه نقل می کنن.اين دهات ما يه دونه بيمارستان خيلی بزرگ و مجهز داره اما من انقدر حوادث ترسناک تو همين امروز عصر شنيدم که بين مردن و اونجا رفتن فکر کنم مردن رو انتخاب کنم.خوب يه گوشه ديگه يه بحثه ديگه است، راجع به خريدن و خونه و کرایه کردن و دردسرهاش و خونه هايی که ماله دهه هفتاده و سقفشون از مواد سرطان زا ساخته شده(می رم تو فکر اين خونه ای که ما توش هستيم يعنی مال کی هست؟؟؟؟). بحث بازم عوض می شه راجع به اينکه آلمانيها چقدر بدن و اینجورن و اونجورن و خلاصه این هم یه بحث شیرین دیگه در پایان هم چون همه اینها کافی نبوده مشکلات مردم تو ایران و بنزین سهمیه بندی و گرونی و...... مورد بحث و تبادل نظر قرار می گیره. آقا و خانوم صاحبخونه کماکان مشغول پذیرایی ببر وبیارو اصرار به ماها برای خوردن هستن.

وقتی که بر ميگرديم انگار از ميدون جنگ برگشتم روح و جسمم خسته و کوفته شده می گم کاش با يه حموم گرم يکم بهتر بشم.

نگاه که می کنم می بينم هر جا که باشيم و هر کاری که بکنيم و هر شرايطی که داشته باشيم استعداد عجيبی در ديدن نيمه خالی ليوان داريم.