روزمره

مدتهای طولانی اصلن نیومدم سراغ وبلاگ نمی دونم چرا نمی تونستم بیام. الان چند روزه دوباره دوست دارم بیام بنویسم اما شروعش سخت بود. اینکه نمی نوشتم دلیلش این نبود که حالم خوب نبود برعکس حالم خوب بود و با زندگی و خودم سر سازش داشتم. یک سال گذشته سال سختی بود برام اما الان که بر می گردم نگاه می کنم خیلی بزرگ شدم تو این مدت. اصلن آدم دیگه ای شدم. من که ارتباط جدید برقرار کردن برام از کوه کندن هم سختتر بود الان کلی دوستها و آشناهای جدید دارم که همشون رو به خاطر فعالیتهایی که جدیدن می کنم پیدا کردم. همکارهای کارهای خیریه، افراد گروه کرمون(ک با ضمه) و همکلاسهای کلاس رقص. یک زمانی مهمون کردن کسی برام مثل عذاب بود از بس که نگران بودم جایی کثیف مونده باشه غذام خوب نشه، الان با دوستامون بیرون باشیم می گم بیایین بریم خونه ما و وقتی می رسیم یک کمی وسایل اضافه رو از دور و بر مبلها جمع می کنم و می شینیم دور هم. از فکر کردن مدام به آینده و پیش بینی کردن هزار جور گزاره شرطی دست برداشتم و بیشتر تو زمان حال زندگی می کنم. دیروز به مشارم می گفتم عجله دارم گفت برای چی دست کم ده سال وقت داری گفتم نه اینقدر نه، می ترسم گفت می ترسی چی بشه اونچه که ازش می ترسی همین الان هم برات اتفاق افتاد دیدم راست می گه. وقتی اونچه که ازش می ترسم اتفاق افتاده دیگه چیز جدیدی نیست و همه فرمولها و قاعده ها بهم ریخته شده ان همه ارقام و اعداد و احتمالات بی ارزش می شن وقتی تهش می بینی هیچ اطمینانی نیست و همش احتمالاته. آره خیلی بزرگ شدم اما نمی شد به این بهای سنگین نباشه، بهایی که بارش تا آخر عمر رو دوشمه. باری که سنگینیش کم نمی شه اما از بس همیشه با آدمه آدم بهش عادت می کنه. اما یهو تو یک لحظات خاصی تو اوج خوشحالی یا ناراحتی تو لحظاتی که حس می کنی همه چی سر جاشه یهو سنگینیش عین یک سیلی می خوره تو صورت آدم. خلاصه حال خودم هم مثل همین نوشته بالا و پایین داره اما به مرور بیشتر تو حال خوبه و حال بد وقتی هم می آد سریع می ره گاهی چند قطره اشک هم باهاش می آد اما امید به آینده برام بیشتره. دیگه اونجور حس نمی کنم تو یک گودال افتادم و هر چی دست و پا می زنم بیشتر فرو می رم. امیدوارم سال دو هزار و ده برای همه سال خوبی باشه.