سلام من بالاخره استارت اينجا رو بزنم. خيلی چيزها تو ذهنم هست که می خوام بنويسم اما موندم به چه ترتيبی بنويسم هم خيلی نکات هست هم خيلی سئوالات،اول می خواستم از سئوالات شروع کنم اما ديدم شايد بهتر باشه يک مقدار از ديد خودم بگم بعد سئوالهام رو مطرح کنم. از يک طرف ديگه فکر کردم شايد بتونم اطلاعاتی راجع به آلمان اينجا بنويسم که به درد بقيه بخصوص کسايی که از ايران می خوان برای ادامه تحصيل اقدام کنن بخوره چون ممکنه که خيليها دقيق راجع به اينجا و شرايط زندگی و تحصيل ندونن و اينجوری يه کمکی هم به اونها می شه. نوشته مقايسه من چندين قسمت خواهد بود که از الان نمی دونم چقدر طول می کشه اما بيشتر دلم می خواد نظر ديگران رو بدونم تعصبی رو نظر خودم ندارم و قصد دارم تا جايی که می تونم نظراتم جنبه جبهه گيری نداشته باشن اما اگه نظرم راجع به مساله ای مثبت يا منفی باشه فکر نمی کنم لزوما به معنی جبهه گيری باشه.خوشحال می شم نظرات شما رو بدونم چون برام خيلی مهمه که بتونم يه جمع بندی بکنم. شايد بتونم بگم مهمترين هدفم اينه که تبادل نظری با شما داشته باشم. و اما قسمت اول: برای من آمريکا هميشه يک علامت سئوال بزرگ بود،بخصوص که از ايرانی های ديگه شنيده باشين نسبت آلمان به آمريکا مثل نسبت ده به شهر هست. من با اين پيش زمينه ذهنی تصوری که از آمريکا داشتم جايی به مراتب بزرگتر، تميزتر، مرتب تر با تکنولوژی پيشرفته تر و خلاصه همه صفات مثبت به اضافه تر تفضيلی بود.

شايد همين تصور باعث شد که تا مدتی هضم اونچه که می بينم سخت باشه.زمانی که از فرودگاه لس آنجلس بيرون اومديم و ماشينی که کرايه کرده بوديم تحويل گرفتيم و وارد اتوبان شديم من هاج و واج مونده بودم.اتوبان خيلی خيلی بزرگتر از اتوبانهای آلمان بود پنج تا هفت باند داشت اما خيلی شلوغ، نامرتب و کثيف بود و وضع آسفالتش هم اصلا تعريفی نداشت.هوا بشدت آلوده بود بطوری که بالای شهر قشنگ رنگ آسمون کرمی رنگ بود. به هر حال می دونم که آمريکا خيلی خيلی بزرگ هست و هر گوشه اش برای خودش يه کشور هست همين طور که ايالت ميشيگان با کاليفرنيا خيلی متفاوت بود اما به طور کلی نظم و ترتيب و تميزی آلمان خيلی بيشتر از آمريکا است.

در آلمان برای هر چيز کوچيکی هم طوری برنامه ريختن که مردم نا خوداگاه مجبور به منظم بودن می شن این يه مثال سادش:اینجا گاری های خرید تو محوطه مخصوص به هم زنجیر شدن شما حتما باید یه سکه یک یورویی تو شيار مخصوصی که براش تعبيه شده بگذارين تا گاری آزاد شه و برين خريدتون رو بکنين و اگه سکه تون رو بخواين بردارين دوباره بايد برين گاری رو سر جاش زنجير کنين تا پولتون رو پس بگيرين به اين ترتيب هيچ وقت گاريها اينطرف و اونطرف پارکينگها پخش نيستن اما تو آمريکا من حداقل ده تا پونزده فروشگاه و مال رفتم اما هيچکدومشون اينطور نبودن تو همشون گاری ها مجانی بودن ملت هم همون جا که کارشون باهاش تموم می شد رهاشون می کردن تا آخر شب که کارگرهای فروشگاه می اومدن جمعشون می کردن.ولی همين به نظر من خيلی باعث بی نظمی می شد می رفتی ماشين رو پارک کنی لحظه آخر می ديدی يه گاری ته جا پارک وله،نمی دونم شايد هم همه جا اينطور نيست.

اما ساعتهای کار فروشگاهها خيلی بيشتر از اينجا بود اکثرا تا ساعت ده و تعدادی حتی بيشتر یا شبانه روزی هم بود ،یک شنبه ها هم فروشگاههاباز بودن.اما اينجا تقريبا اکثر شهرها( استثنا برای برلين و شرق وجود داره) ساعت هشت ديگه فروشگاهها تعطيل هستن امسال رفورمی انجام شده که در طول هفته فروشگاهها می تونن تا هر ساعتی خواستن باز باشن اما فقط بعضی فروشگاهها ساعتهاشون رو تا ده زياد کردن بعضی از پاساژها و مغازه ها پنج شنبه ها تا نه يا ده باز هستن. يک شنبه ها به جز پمپ بنزين هيچ هيچ فروشگاهی باز نيست، تا قبل از اين رفرم چهار يکشنبه در کل سال با کلی دنگ و فنگ می تونستن مغازه ها باز کنن که با اين رفرم شد سه تا خلاصه اگه کسی اينجا تا شنبه شب خريدش رو نکنه يک شنبه ديگه خونش گردن خودشه. اين مساله برای روزهای تعطيل هم صادقه اساسا معنی روز تعطيل توی آلمان يعنی ديگه همه چی تعطيل تعطيل ،حتی تو خونه مثلا فکر اينکه يک شنبه يا روز تعطيل بتونين خونه تون رو جارو بزنين نبايد بکنين(بستگی مستقيم به همسايه هاتون داره اگه بخوان می تونن اعتراض کنن بهتون که روز تعطيله و صداش مزاحمشونه). اينجا وقتی با پول خريد می کنين فرض کنين مبلغی که بايد بدين می شه هشت يورو و شش سنت خيلی معموله که شما مثلا يه ده يورو و شش سنت به صندوقدار بدين و به شما دو يورو برگردونه اگه هم خودتون ده يورو بدين ازتون می پرسه که شش سنت خورد دارين بدين يا مه اينجوری بهشما کلی سنت خورده نمی دن که هی تو کيفتون زياد بشه مگر اينکه خودتون اينجور بخواين.تو آمريکا من يکی دو بار اينکارو کردم ديدم صندوقداره يه نگاهی به پولی که بهش دادم می کنه يه نگاه به من گفتم لابد کارم خيلی ضايع هست،گفتم بی خيال می گذارم خودشون بهمون بقيه پول روبدن گو اينکه کلی يک سنتی تو کيفمون جمع می شد.بعد ديدم همين که بقيه پول خرد هم می گيرم بازم انگار براشون عجيبه ديگه خيلی دچار توهم شدم گفتم نکنه اينجا بايد بقيه پولت رو پس نگيری و لارژ بازی در بياری از دوستم پرسيدم که بقيه پول رو تو فروشگاه نبايد پس بگيرم که اونم گفت چرا دليل نداره،خلاصه ما درست نفهميديم آخرش چيکار کنيم اما اينجا هيچ وقت از حساب کتاب دقيق همچين حسی بهت دست نمی ده. يه مشکل ديگه ما تو رستوران بود خوب ما تو کتاب خونده بوديم که اونجا انعام پونزده تا بيست درصد هست و بهترين راه برای دادنش دو برابر کردن مقدار ماليات صورت حساب هست( اينجا حدود ده درصد معمولا تو رستوران و بار و بستنی فروشی کلا هر جا که پيشخدمت چيزی سر ميز می آره انعام ميدن)،حالا تا اينجاش مشکلی نبود.اما مشکل جای ديگه بود،کاری که ما اينجا می کنيم اينه که فرض کنين صورت حساب رو براتون می آرن و شما حساب می کنين که با انعام فرضا می خواين چهل و چهار يورو بدین اما خوب هميشه که دقيق همين پول رو ندارين، يه پنجاهی می گذارين و به گارسون می گين چهل و چهار يورو اونم تشکر می کنه و شش يورو رو بهتون پس می ده، اگه هم بخوايم با کارت حساب کنيم پول غذا رو با کارت می ديم و انعام رو دستی به گارسون می ديم چون با کارت می ره به حساب صاحب رستوران،و انعام هم اينجا مثل آمريکا بايدی نيست يه جورايی اخلاقی می دين. حالا ما می خواستيم با همين سيستم اونجا حساب کنيم هر بار پول رو می گذاشتيم و مبلغ مورد نظرمون رو می گفتيم اما انگار نه انگار دوباره همه بقيه پول رو با سنتهاش پس می آوردن و ما گيج و ويج دوباره بايد حساب می کرديم چقدر می خواستيم انعام بديم دوباره بهش بر ميگردونديم. گفتيم شايد نمی فهمن ما چی می گيم اما تو رستوران ايرانی هم که به فارسی گفتيم بازم همين وضع تکرار شد و ما مطمئن شديم که مشکل از لهجه ما نيست مشکل چيز ديگه است، دوستم راهنماييمون کردکه اگه با کارت بدين راحتتره و ما هم ديگه با کارت حساب کرديم و راحت شديم چون خودشون جای انعام رو توی برگه تائيد گذاشته بودن و می نوشتیم و امضا می کرديم و تموم می شد.

حالا حالا ها ادامه داره...

.